بررسی رابطۀ بین آرزوهای شغلی و جامعه‌پذیری سازمانی در میان کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان شمال‌غرب ایران

آرزوهای شغلی شامل مسیر‌های شغلی است که به زندگی شغلی کارکنان تداوم، نظم و معنا می‌بخشد. این آرزوها منابع خودشناسی و ثبات در مسیر شغلی است. تحقیقات نشان داده است که توجه به آرزوهای شغلی در بهبود متغیرهای مدیریت منابع انسانی مؤثر است، از جمله جامعه‌پذیری سازمانی که نقش حیاتی در مراحل اولیۀ استخدام و مسیر شغلی کارکنان دارد. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطۀ بین آرزوهای شغلی و جامعه‌پذیری سازمانی در میان کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب ایران بود. روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی و به شیوۀ میدانی بود. جامعۀ آماری شامل تمامی کارکنان مرد و زن ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب کشور بود که با روش نمونه‌گیری غیرتصادفی هدفمند 263 نفر به‌عنوان نمونۀ آماری برای مطالعه انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌های پژوهش از دو پرسشنامۀ استاندارد آرزوهای شغلی براساس مدل بیگلیاردی و همکاران (2005) و جامعه‌پذیری سازمانی براساس مدل تائورمینا (1997) استفاده شد. از روش‌های آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) نیز استفاده شد. نتایج نشان داد که بین آرزوهای شغلی و مؤلفه‌های آن (شایستگی فنی/کارکردی، شایستگی مدیریت عمومی، ثبات سازمانی، خلاقیت کارآفرینانه، خدمت یا تأثیر داشتن، خودمختاری/استقلال، سبک زندگی و چالش محض) با جامعه‌پذیری سازمانی و ابعاد آن (دریافت آموزش، تفاهم، حمایت کارکنان و چشم‌انداز از آیندۀ سازمان) رابطۀ مثبت و معنادار در سطح P